Leyla Büyüyor...: Tantrumlarla tanıştık.. Her gün yeni bir deneyim...

Bu ay epey yorucu başladı,

Şu meşhur TERRIBLE 2 dedikleri hikaye denen de
neymiş... tantrumlar ile tanıştık.
1 hafta kadar sürdü.
Aklımı kaçırıyordum,
Ucundan döndüm valla.

geçen postxta ucundan accuk bahsettiğim şey tantrum dedikleri,
bi çeşit sinir krizi oluyor.
çocuk
neye ağlıyacağını şaşırarak
daldan dala atlayarak ağlayıp
katılıp
duruyor.

Çok fena bişii
yani orada olup sakin ve skünetli olabilmek,
doğru davranabilmek pek zor.
hele benim gibi
-ağlamakla başa çıkamayan- bi anne için
en zor annelik deneyimimdi diyebilirim.
Allah daha zorunu göstermesin.

Let's look at this approach in more general terms. Most of us evaluate our parenting in a very straightforward way. When our children are happy, cooperative, loving, and polite, we take pride in them and in ourselves as parents. When our children are unhappy or unreasonable, we figure that something has gone wrong, and we tend to blame ourselves or them. In short, we've been trained to think of children's upsets as "bad."

offff

Çok şükür bu günler geride kaldı diyebiliyorum

ay sürseydi

aman allahım

düşünürken bile sırtım kasıldı...

neye ağladığını bilmiyor ve herşeyi istiyor ya da istemiyorken

ne yapacagını şaşırıyor insan

seçenek üstüne seçenek sunmak

istediğini yapmak falan da çare dieğil.

Ağlamak iyi bişiii değil ya

ağlamasın ya

salak olup kalıosun